Πολλοί ποδηλάτες προτιμούν τα μονά μονοπάτια (single-track) γιατί θέλουν να έχουν την στενή επαφή με την φύση που τους δίνει αυτός ο τύπος μονοπατιού. Μονοπάτια που αναγκάζουν τους ποδηλάτες να κινηθούν σε <<τραινάκι>> (ο ένας πίσω απο ον άλλο) δίνουν επίσης την ιδία αίσθηση και εμπειρία. Τα δέντρα και οι θάμνοι δημιουργούν ένα πράσινο τούνελ, τα λουλούδια και η πρασινάδα φτάνουν μέχρι το ύψους των ματιών μας γεμίζοντας το οπτικό μας πεδίο και όλα αυτά μας ενσωματώνουν στο φυσικό περιβάλλον. Η εμπειρία δεν είναι η ιδία στους δασικούς δρόμους και στα μεγάλα πλατιά μονοπάτια. Οι δασικοί δρόμοι είναι ευθείς ενώ τα μονά μονοπάτια αλλάζουν συνεχώς κατεύθυνση προκειμένου να αποφύγει ο ποδηλάτης δέντρα, μεγάλους βράχους και θάμνους. Το μονό μονοπάτι γίνεται ένα με τον περιβάλλοντα χώρο, προκαλεί την λιγότερη δυνατή αναστάτωση στο έδαφος και είναι πολύ εύκολο να συντηρηθεί σε σχέση με τους δασικούς δρόμους και τα μεγάλα μονοπάτια. Η επιφάνεια του μονού μονοπατιού είναι σχεδόν πάντοτε φυσική σε αντίθεση με τους στρωμένους δρόμους.

Ένας σημαντικός λόγος που τα μονά μονοπάτια είναι τόσο δημοφιλή είναι το ότι προσφέρουν προκλήσεις στους ποδηλάτες τόσο τεχνικές (εξάσκηση της τεχνικής οδήγησης σε μονό μονοπάτι) όσο και το τι θα ανακαλύψει ο ποδηλάτης οτι κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή, ρέμα, κορυφογραμμή.